امید

 هیچ چیزی بدتر از ناامیدی نیست... ناامیدی از خود... اینو همه شنیدن... خیلی جالبه تفاوت اکثر جوونها با میانسالها اینه که فکر میکنن میتونن کاری رو که میخوان انجام بدن... یه عده انجام میدن از روی توانایی از خوش شانسی یا ساده شدن کار و اعتماد به نفس و امیدشون بیشتر و بیشتر میشه اما یه عده نمیتونن هی امیدشون به خودشون کمتر میشه تا جایی که پاک ناامید میشن و دیگه به هیچ کاری نزدیک نمیشن از ترس شکست .. قلبشون برای حفظشون و جلوگیری از نا امیدی بیشتر و رنج و غم بیشتر بهشون میگه دیگه کارای جدید رو امتحان نکن... و کمکمک میمونه و میپوسه با تمام میل به انجام کارهایی که هنوز توی دلشه... خهر بار که ما یه کار تازه رو انجام میدیم و به اتمام میرسونیم یه نیرو یه امید و یه اعتماد به نفس جدید برای انجام کارها میگیریم.. بارزترین پیروزی بعد از تلاش  به صورت سمبولیک کوهنوردی و فتح قله هست.... کسی که پابند کوه میشه دیگه نمیتونه ازش دست بکشه... و هر هفته در انتظاره که بره و سهم امید خودش رو از کوه بگیره.

اولین روز کاری هفته...